ما به دیگران می‌پیوندیم تا به واسطه‌ی این پیوستن، مکمل و یاری کننده‌ی یکدیگر باشیم. اما این پیوستن هسته‌ی مرکزی و رهبری می‌خواهد تا دیگران بتوانند گرد او به هم بپیوندند.
تبدیل شدن به هسته‌ی تأثیرگذار این همبستگی برای برپا ماندن پیوندهای میان اعضای آن، مسئولیتی سنگین و جدی‌ است. این کار به روح بزرگ، استواری و قدرت نیاز دارد.
به همین خاطر اجازه دهید کسی که می‌خواهد دیگران را کنار هم جمع کند از خود بپرسد متناسب با این کار هست یا نه؟ چون اگر بدون صلاحیت لازم دست به این کار بزنید، چیزی جز سردرگمی‌ نصیب‌تان نمی‌شود؛ در اینصورت نبود همبستگی بهتر از بودن آن است.
اما وقتی گروه دور هسته‌ی اصلی مناسبی شکل گرفته باشد، کسانی که در ابتدا شک و تردید دارند کم‌کم خواهند پیوست.
دیر آمده‌ها به واسطه‌ی انتخاب‌شان با رنج و بداقبالی روبرو می‌شوند؛ چون در همبستگی زمان مناسب مسئله‌ی مهمی است. روابط بر اساس قوانین روشن درونی شکل گرفته و استحکام میابند. تجربیات روزمره این پیوندها را قوی‌تر می‌کنند، و کسی که در این تجربیات اولیه سهیم نشده است، باید رنج آن را بچشد و پشت در‌ بماند.
اگر فردی ضرورت همبستگی را بفهمد و حس کند توان کافی برای ایجاد و رهبری این همبستگی را ندارد، وظیفه‌ی او پیوستن به عنوان یک عضو در جمعی مناسب است.

آب در جریان است تا به آب بپیوندد؛ چون تمام آب‌ها از یک قانون تبعیت می‌کنند و پیوند مشترکی دارند. بنابراین پیوند انسان‌ها در گروه‌ها و جوامع انسانی، باید به واسطه‌ی علاقه‌های مشترکی باشد که اجازه می‌دهد فرد حس کند بخشی از این گروه (بخشی از کل) است.
قدرت مرکزی یک سازمان اجتماعی باید این را درک کند که هر عضوی از این گروه باید علاقه‌های حقیقی‌اش را در پیوند با این گروه بیابد، مثل رابطه‌ی پادشاه و مردم در چین باستان.