سکون حقیقی یعنی ساکن ماندن هنگامی که زمان سکون فرا می‌رسد، و پیش رفتن (حرکت) هنگامی که زمان پیش رفتن است. به این شیوه حرکت و سکون هماهنگ با مقتضیات زمانه خواهند بود و از این رو نور در زندگی جریان می‌یابد.
این شش‌خطی ابتدا و پایان همه‌ی حرکات را برجسته می‌کند. از کمر نام برده شده چون رشته‌های نورونی که حرکت را ایجاد می‌کنند در کمر قرار دارند. اگر حرکت این عصب‌های نخاعی به سکون برسند، نفْس با تمام بی‌قراری‌اش، چنان زمانی که نبوده ناپدید می‌شود.
به این ترتیب وقتی انسانی آرام می‌شود می‌تواند به جهان بیرون روی بیاورد. او دیگر در بیرون کلنجار و غوغای تک تک موجودات را نمی‌بیند، و از این رو او به راستی دارای آرامش ذهن است که لازمه‌ی فهم قوانین بزرگ جهان هستی و هماهنگ زندگی کردن با آن است. هر کسی که رفتارهای او برخاسته از چنین سطح عمیقی باشد مرتکب اشتباه نمی‌شود.

قلب دائماً در حال فکر کردن است*. این چیزی است که نمی‌توان تغییرش داد، اما حرکت‌های قلب – دریافت‌های قلب و افکار و تکانه‌های آن– باید محدود به وضعیت موجود شوند. همه‌ی افکاری که خارج از این باشند قلب را به درد می‌آورند.

*در سال ۱۹۹۱ دکتر آرمور کشف کرد که قلب سیستم عصبی مستقل از مغز دارد. در سال‌های اخیر کشف شده که داده‌های منتقل شده از قلب به مغز چندین برابر داده‌هایی است که مغز به قلب می‌فرستد. همچنین قلب از لحاظ نیروی الکتریکی ۶۰ برابر و انرژی مغناطیسی آن ۵۰۰۰ برابر مغز است که تأثیر قابل توجهی روی بدن در سطح سلولی می‌گذارد.