در چین باستان پایتخت‌ها، گاهی به خاطر جایگاه بهتر، گاهی به خاطر دگرگونی سلسه‌ها جابجا می‌شده. سبک معماری در طول قرن‌ها تغییر کرده، اما شکل چاه از دوران باستان تا امروز ثابت باقی مانده است. از این رو «چاه» سمبل آن ساختارهای اجتماعی است که توسط انسان‌ها و مستقل از همه‌ی اتفاقات سیاسی، برای برآورده ساختن ابتدایی‌ ترین و اصیل ترین نیازهای انسانی تکامل یافته است. ساختارهای سیاسی به همراه تغییر کشورها تغییر کرده است، اما زندگی مردم با نیازهایی که دارد همواره یکسان باقی می‌ماند و این چیزی است که تغییرناپذیر است. زندگی نیز پایدار و بی انتها است. نه بیشتر می‌شود و نه کمتر؛ برای یکی و برای همه. نسل‌ها می‌آیند و می‌روند و همه از زندگی و فراوانی بی‌پایان آن لذت می‌برند. به هر حال، سازمان‌های سیاسی و اجتماعی رضایت بخش دو پیش‌نیاز دارند. ما باید تا زیربنای زندگی پیش رویم. چون هر نظام و سیستم سطحی که به این نیازهای عمیق توجهی ندارد و آن‌ها را برطرف نمی‌کند، آنقدر بی‌اثر است که گویی هیچ تلاشی برای ایجاد چنین نظامی انجام نشده. بی‌ملاحظگی -که باعث می‌شود سطل بشکند- هم فاجعه آمیز است. برای مثال اگر ارتش یک کشور زیاده روی کند باعث بروز جنگ‌ها ‌می‌شود، نیروی دولت تحلیل می‌رود، این همان شکستن سطل است. این شش‌خطی برای زندگی فرد هم کاربرد دارد. هر چند روحیه‌ یا تحصیلات افراد ممکن است متفاوت باشند، اساس طبیعت انسان در همه یکسان است. و هر انسانی می تواند از این چشمه ی پایان ناپذیر الهی که در ذات اوست، در مسیر رشد خود استفاده کند. اما اینجا دو خطر در کمین است: انسانی ممکن است در مسیر آموزش دیدن و پرورش دادن خود نتواند به ریشه های حقیقی ذات خود نفوذ کند و در جایی در این مسیر، دگم و بدون انعطاف باقی بماند – رشدی جزئی که همانند آموزش ندیدن بد است –، یا ممکن است ناگهان فرو بپاشد و رشد فردی خود را متوقف کند.

سه خطی «سون»، درخت، پایین است و سه خطی «ک.آن»، آب، بالا است. تنه ی درخت آب را بالا می کشد. درست مثل تنه ی درخت که همچون اندامی است که همچون چاه به همه ی اجزای گیاه سود می رساند، انسان برتر جامعه ی انسانی را سامان می بخشد، به این ترتیب، مثل بخشی از درخت، اجزای این جامعه در کنار هم، برای سود رساندن به کل تلاش می کنند.