این قانون آسمان است که پر را خالی کند و «متواضع»(فروتن) را پر کند؛ مثل خورشید ظهرگاهی که طبق قانون آسمان باید پایین رود؛ و در پایین‌ترین جایگاهش طلوع کند. در تبعیت از همین قانون، ماه وقتی کامل شود افول می‌کند و وقتی کاملاً تاریک شد، دوباره شروع به روشن شدن می‌کند.
این قانون آسمانی در میان انسان‌ها هم پا بر جا است. روی زمین هم پُر خالی می‌شود و خالی پُر. آب از بالای کوه به پایین سرازیر می‌شود و دره‌های فرودست را پر می‌کند.
به همین ترتیب، انسان‌ها هم عاشق تواضع هستند و مجذوب آن می‌شوند.
قوانین نانوشته‌ای هست که سرنوشت انسان‌ها را رقم می‌زنند، اما این رفتار خود شما است که تعیین می‌کند در معرض نیروهایی قرار بگیرید که به شما کمک می‌کنند، یا نیروهایی که به شما آسیب می‌رسانند. وقتی با داشتن جایگاهی مهم متواضع بمانید، با نور خِرَد می‌درخشید؛ وقتی در جایگاهی پایین متواضع باشید، کاملاً دیده می‌شوید. در نتیجه می‌توانید بدون اینکه دستاوردهای خود را به رخ دیگران بکشید کار خود را به خوبی انجام داده و به پایان رسانید.

دارایی زمینی که کوه درون آن پنهان است دیده نمی‌شود، چون کوهْ در اعماق زمین است و قله‌ی آن از زمین بیرون نمی‌آید. به این ترتیب، بالا و پایین مکمل یکدیگر می‌شوند و سطحی هموار را حاصل می‌کنند.
اینجا تأثیری که رسیدن به آن زمان زیادی گرفته، اما هنگام دستیابی و محقق شدن بدیهی تلقی می‌شود، به عنوان تصویر شش‌خطی در نظر گرفته شده است.
شما هم در زندگی همین‌ کار را انجام دهید؛ هر چه در آن افراط شده را متعادل کنید که ریشه‌ی نارضایتی‌های اجتماعی در آن است و اینگونه شرایطی متعادل و برابر خلق کنید.