شرایط طوری است که برای پیشروی نیروهای متخاصم بسیار مناسب است. در این شرایط «عقب نشینی» کار مناسبی است و از طریق «عقب‌ نشینی» است که موفقیت به دست می‌آید. اما موفقیت به درست «عقب ‌نشینی» کردن بستگی دارد. «عقب‌ نشینی» نباید با فرار اشتباه گرفته شود.
فرار یعنی تلاش برای نجات خودتان تحت هر شرایطی، در حالی که «عقب نشینی» نشانه‌ی قدرت است. باید دقت کنید زمان مناسب برای عقب‌ نشینی وقتی است که قدرت و موقعیت کاملاً در اختیار شما است. اینگونه امید است بتوانید نشانه‌های زمان را تشخیص داده و پیش از اینکه دیر شود آماده‌ی عقب نشینی موقتی شوید؛ به جای اینکه گرفتار موقعیتی شوید که مسئله‌ی مرگ و زندگی مطرح باشد.
به همین دلیل نباید به سادگی میدان را برای حریف خالی کنید؛ با تک اقدامات تدافعی، پیشروی را برای او سخت کنید. به این شیوه در حین «عقب نشینی» آماده‌ی ضد حمله می‌شوید. فهمیدن ساز و کار چنین «عقب نشینی سازنده‌ای» کار آسانی نیست. معنای نهفته در چنین زمانی بسیار مهم است.

کوه زیر آسمان رشد می‌کند، اما با توجه به طبیعتی که دارد در نهایت متوقف می‌شود. آسمان از طرف دیگر پیش از بالا آمدن کوه «عقب می‌نشیند» و طوری فاصله می‌گیرد که دست کوه به آن نرسد. این سمبل رفتار شما در مقابل پستی‌هایی است که در حال رشد کردن هستند؛ همینکه انسان پست نزدیک می‌شود، شما به درون خود «عقب می‌نشینید». از او متنفر نیستید، چون تنفر نوعی درگیری ذهنی است که به واسطه‌ی آن به فرد، شرایط یا هرچیز مورد تنفر چسبیده‌اید. شما در این کار از خود قدرت نشان می‌دهید (آسمان) و با وقار نه با خشونت، انسان پست را سر جای خود نگه می‌دارید (کوه).