دغدغه این شش‌خطی هم مانند شش‌خطی «45 گردِ همایی»، جمع کردن عناصر پراکنده است.
اینجا پراکنده کردن یا حل کردن موانع و تفرقه‌های درون فرد یا گروه مد نظر است که باعث انزوا و جدایی شده‌اند.
این موانع یا تفرقه‌ها عموما به خاطر پیش‌داوری، بدگمانی، کژفهمی و سوءتعبیر ایجاد می‌شوند. آن‌ها را کنار بگذارید تا هم در درون و هم در بیرون، متحد باشید؛ چون این پراکندگی درونی و تفرقه بیرونی اصلی‌ترین دلیل رنج‌ در زندگی است.
خاطر جمعی، انسجام درونی، یکپارچگی، وحدت و یگانگی نقطه‌ی مقابل تفرقه، پراکندگی و تناقض است.
پراکندگی راه را برای گردهمایی نشان می‌دهد و این دلیل شباهت‌های دو نوشته است.
گردهمایی‌های معنوی در مذاهب مختلف، به منظور پراکنده کردن و حل کردن همین موانع به کار می‌رفته است؛ این آیین‌ها با ایجاد نیروی عظیم جمعی، هوشیاری جمعی را به سطحی می‌رسانده که همه می‌توانستند یگانه بودن و وحدت داشتن همه چیز را درک کنند.
معنای بعدی برای این شش‌خطی در مورد همکاری در انجام کارهای بزرگی است که انسان بزرگی به عهده گرفته تا خدمتی همگانی انجام دهد.
با تمرکز بر این هدف، تفرقه‌ها کنار گذاشته می‌شوند و اتحاد شکل می‌گیرد.

مانند گرمای بهار که یخ‌های زمستانی را آب می‌کند، گرمای نور حقیقت -که از اصل و ذات زندگی نشئت می‌گیرد- سختی‌ها و خودخواهی‌ها را ذوب کرده و بار دیگر نیروی درونی انسان‌ها را برای به هم پیوستن بیدار می‌کند.
تنها از راه ارتباط با حقیقت یگانه‌ای که درون هر چیز حاضر است –خواه به وسیله‌ی استاد معنوی‌تان، مراسم جمعی معنوی یا نماز و مراقبه- می‌توان این جدایی‌های ناشی از نفسانیت، حرص و طمع را برای همیشه از میان برداشت و یکپارچگی با جهان هستی را تجربه کرد.