در مراقبت کردن و خوراک رساندن، مهم این است که مردم درستی را برای پرورش دادن و خوراک رساندن انتخاب کنید؛ همینطور به خودتان هم به شیوه‌ی درستی خوراک برسانید.
اگر دوست دارید دیگران را بشناسید، کافی است ببینید به چه کسی اهمیت می‌دهد و به کدام جنبه‌ از خودش رسیدگی می‌کند و خوراک می‌رساند.
طبیعت همه‌ی مخلوقات را خوراک می‌رساند.
انسان بزرگ (The great man)، به خوراک رساندن و پرورش انسان‌های برتر می‌پردازد تا از طریق آن‌ها، به امور همه‌ی انسان‌ها رسیدگی کند.

Mencius
منسیوس* در این باره می‌گوید:
اگر می‌خواهیم بدانیم که کسی برتر است یا خیر، باید ببینیم کدام قسمت وجودش را بسیار مهم می‌داند.
بدن شامل اعضای برتر، پست، مهم و بی‌اهمیت می‌شود. ما نباید به اعضای مهم آن، به خاطر اعضای بی‌اهمیت آسیب برسانیم. همینطور نباید به خاطر اعضای پست، به اعضای برتر آسیب رسانیم. کسی که به پرورش اعضای پست خود می‌پردازد، انسان پست (فرومایه، فرودست) است. کسی که به اعضای برتر ذات خود رسیدگی می‌کند، انسان برتر است.

*مِنگ‌زی یا منسیوس فیلسوف چینی سدهٔ چهارم پیش از میلاد (۳۰۵ تا ۳۸۹ پ.م) است. او پیرو کئونگ چی، نوادهٔ کنفوسیوس بود و در راه گسترش و به کرسی نشاندن اندیشه‌های کنفوسیوس کوشا بود. اندیشه‌های او در شکل‌دادن نوکنفوسیوس‌گرایی اثرگذار بود. او را «دومین فیلسوف مهم کنفسیوس‌گرا»، پس از خود کنفوسیوس می‌دانند.

«خداوند با نشانه‌ی تندر ظاهر می‌شود.»: هنگام رستاخیز زندگی در بهار، همه چیز تازه می‌شود. «او همه چیز را با نشانه‌ی ساکن ماندن بی‌نقص می‌کند»: در نتیجه در اوایل بهار، وقتی دانه‌ها روی زمین می‌ریزند، همه چیز آماده می‌شود.
این تصویری از «تأمین خوراک و پرورش دادن» به وسیله‌ی حرکت و سکون است. (که از دو سه خطی تندر، حرکت و کوه، سکون به دست می‌آید.)
انسان برتر این شیوه را به عنوان الگویی برای خوراک رساندن و پرورش دادن شخصیت خود انتخاب می‌کند. کلمات حرکتی از درون به بیرون است. خوردن و آشامیدن حرکتی از بیرون به درون است. هر دوی این‌ها می‌تواند با سکون تنظیم شود. چون سکون بازدارنده‌ی بیش از اندازه سخن گفتن است، و همینطور بازدارنده‌ی غذاهای اضافی‌ای است که داخل دهان می‌شود. به این شیوه فرد پرورش میابد.