چهار جنبه‌ی اساسی در نیروی خالق (۱) -«موفقیت والا، هماهنگی و سودمندی از طریق درستی و محکمی»- ویژگی‌های یکسانی در «پذیرنده» (۲) هستند. اینجا، به هر حال، درستی و محکمی دقیق‌تر معنا شده است: درستی و محکمی مادیان (چهارپایان اهلی ماده).
«پذیرنده» (۲) به واقعیت زمینی در مقابل پتانسیل روحانی نیروی خالق (۱) اشاره می‌کند. پتانسیلْ واقعی می‌شود و امر روحانی از طریق تعریف مشخص شرایط پا به عرصه‌ی وجود می‌گذارد. بنابراین «مادیان» به درستی و محکمی اضافه شده است. اسب به زمین تعلق دارد و اژدها به آسمان. حرکت خستگی‌ناپذیر آن بر فراز دشت‌ها به عنوان سمبل پهناوری زمین قلمداد شده است. سمبل مادیان به این خاطر انتخاب شده که قدرت و چابکی اسب را با نرمخویی و فداکاری گاو ترکیب می‌کند.
تنها چون طبیعت در هزاران نقشی که دارد با هزاران تکانه‌ی نیروی خالق (۱) منطبق می‌شود است که می‌تواند آن‌ها را واقعی کند. غنای طبیعت ریشه در نیروی آن در تغذیه‌ی زندگان دارد؛ بزرگی آن در زیبایی و شکوه دهندگی آن دارد. از این رو دارایی او هر چیز زنده است. این نیروی خالق (۱) است چیزها را خلق می‌کند، اما این «پذیرنده» (۲) است که آن‌ها را به دنیا می‌آورد. در نتیجه در امور انسانی، چیزی که این شش‌خطی بیان می‌کند عمل کردن مطابق با موقعیت است. شخص پرسنده در جایگاه مستقلی نیست، بلکه به عنوان دستیار عمل می‌کند. این یعنی او باید چیزی به دست بیاورد. وظیفه‌ی او نیست که برای رهبری دیگران تلاش کند –که این کار تنها باعث گمراهی او می‌شود- بلکه باید اجازه دهد رهبری شود. اگر او بداند چگونه با داشتن پذیرش با زندگی و سرنوشت روبرو شود، قطعاً راه درست را خواهد یافت. انسان برتر اجازه می‌دهد راهنمایی شود؛ او کورکورانه جلو نمی‌رود، بلکه می‌داند شرایط چه چیزی از او می‌خواهد و سپس از نشانه‌های قضا و قدر پیروی می‌کند.
از آنجا که کاری برای انجام دادن هست، هنگام شروع کار، به محض برنامه‌ریزی دقیق برای ایده‌هایی که قرار است محقق شوند، نیاز به دوستان و کسانی داریم که کمکمان کنند.
زمان کار و کوشش با غرب و جنوب نشان داده شده است، چون غرب و جنوب سمبل جایگاهی است که «پذیرنده» (۲) برای نیروی خالق (۱) کار می‌کند، همانطور که طبیعت در بهار و تابستان در خدمت نیروی آفریننده است.
اگر در چنین شرایطی تمام نیروی خود را به کار نگیرد، کاری که باید، انجام نخواهد شد. از این رو یافتن دوستان به معنای هدایت شدن است. اما علاوه بر زمانی برای کار و تلاش، زمانی نیز برای برنامه‌ریزی هست که برای آن به تنهایی نیاز داریم.
شرق سمبل جایگاهی است که انسان فرمانی از استاد خود میی‌گیرد، و شمال جایگاهی است که او در مورد کاری که انجام داده گزارش می‌دهد. در این زمان او باید تنها، هدفمند و واقع گرا باشد. در این ساعات مقدس او باید بدون همراهان کار کند، تا به این ترتیب پاکی این لحظه را با نفرت‌ها و علاقه‌های گروهی تباه نکند.

درست همانطور که تنها یک آسمان داریم، به همین شکل تنها یک زمین هم داریم. در شش‌خطی آسمان یکتایی دو سه‌خطی دلالت بر طول زمان داشت، اما در شش‌خطی زمین این یکسانی دلالت بر قوام و پهناوری زمین دارد که بر اساس آن می‌تواند از تمام موجودات زنده‌ای که روی او حرکت و زندگی می‌کنند حمایت و حفاظت کند. زمین با از خود گذشتگی هر چیز خوب یا بد را بدون استثنا حمل می‌کند. به همین شیوه انسان برتر نیز به شخصیت خود وسعت، پاکی و نیروی پایدار می‌بخشد تا بتواند از مردم و هرچیزی پشتیبانی کرده و با آن‌ها مدارا کند.