روشنایی در میان تاریکی ساختار ذهنی استقامت در میان تاریکی‌ها و سختی‌ها است. این روشنایی در تعادل است و می‌تواند بینش درست خود را در چنین وضعیتی حفظ کند. او می‌داند سختی‌ها و مشکلات ریشه در ذهن خودش دارد و می‌تواند آگاهانه و نگاهی درست مسائل را ببیند، دچار افکار و احساسات نادرست و همراهی با آن‌ها نشود و در مسیر پرورش ذهن و رشد روان و جاری ادامه دهد. از این رو مسائل او را از پا در نمی‌آورند بلکه به پرورش یافتگی و رشد او کمک می‌کنند.

وقتی کسی در رویارویی با سختی‌ها ضعیف و سست عنصر باشد، احساس تنهایی و غم کند، به دنبال دیگری برای یافتن راه نجات باشد و بینش درستی نسبت به زندگی و قوانین آن نداشته باشد، نمی‌تواند تعادل خود را حفظ کند و دچار غم، افسردگی، سستی، ناتوانی، وابستگی به دیگران و احساس قربانی بودن می‌شود. چنین چیزی را در خط پایینی آب می‌توان دید. نمونه‌های آن سه‌خطی پایینی شش‌خطی ۲۹ و ۴۸ است.

وقتی فرد هنگام رویارویی با چالش‌ها بینش درستی نداشته باشد، از عدم تعادل رنج ببرد و بخواهد با کارهای بیرونی، فعالیت‌های زورمندانه و تلاش‌های پی در پی از موانع و مشکلات عبور کند، بدون اینکه ضعف و مشکلات خود را بشناسد، به ظرفیت و توانمندی خود آگاه باشد و بتواند درک درستی از وضعیت پیدا کند، نمی‌تواند نگاه و رفتار هماهنگ با وضعیت درونی و بیرونی را به دست آورده و تشخیص درستی بدهد و تصمیم درستی بگیرد. در نتیجه دشواری‌ها پی در پی، بداقبالی‌های بی‌مورد، سختی‌های شدید و رنج‌های سنگینی را تجربه خواهد کرد. چنین چیزی تنها به واسطه‌ی عدم بینش درست و نبود تعادل در فرد به وجود آمده که باعث شده فرد نتواند جاری و روان در مسیرش ادامه دهد. البته جاری و روان بودن به معنی همواره به جلو پیش رفتن نیست و گاهی برای جاری بودن باید به عقب برگشت، در درون ماند و در زمان مناسب به جلو حرکت کرد. درک این نکته یعنی بینش درست و حفظ تعادل.